15/07/2019 - VAN ORLEANS NAAR MARCILLAC -

Aah opstaan op Franse bodem... Zalig! Lichtjes ontwaken op hotel, je ruikt al de verse koffie en 2 lieve hondjes staan al je op te wachten... en trippelen en lekken je wakker omdat ze heeel dringend moeten pipi en kaka doen :)

Nog niet zo goed wakker achter de leiband aan werd Gino vooral voortgetrokken en deden onze hondjes hun behoefte met uitzicht op de rivier de Loire.

Alhoewel het ontbijt normaal binnen te doen is, konden we het ons toch niet laten om eens lekker moeilijk te doen en buiten te ontbijten. De bedienden van het ontbijt waren wel al beter gezind dan die aan de balie van gisteren en zetten voor ons prompt een tafeltje klaar buiten met bestek en tassen (dik tegen de goesting van 2 hollanders die alles zelf hadden moeten doen, maar bon daar trek ik mij niets van aan)

Nadat een lekker ontbijt, gingen we terug inladen, bij ons was het niet veel, want ja voor 1 nachtje... Maar ons moeke had blijkbaar gisteren nog zoveel energie om al haar valiezen naar de kamer te brengen dat ik direct van s'morgens mocht gaan sleuren. Natuurlijk de lift altijd bezet met hollanders met hun 75  kinderen... Daar hebben ze er toch ook teveel van gemaakt ze!

Maar bon vertrekkensklaar richting de Correze! Onder de baan enkele stops gemaakt kwamen we rond 16u00 toe aan het huisje van Jacqueline in Marcillac-la-Croisille. Ons vake was heel emotioneel onder de baan. Ik had namelijk in de laatste 10 minuten ons liedje dat we opzetten bij het binnenrijden van Les Renardieres opgezet, Drunken Sailor van Frere Grignard. Eerst was hij overtuigd dat we naar daar gingen maar als hij het meer zag snapte hij het niet goed meer. Zeker bij aankomst aan het huisje dat we 2 keer zijn voorbijgereden omdat het verscholen lag achter de bomen, gaf hij de moed op dat het niet Les Renardieres was... Toch wisten ik, Gino en ons moeke wel dat Jacqueline er was. Daarom bleven wij wat op de achtergrond en lieten we hem voorgaan. Terwijl hij naar beneden stapte richting het huisje kwam Jacqueline tevoorschijn... Ons vake barste in tranen uit en ik moet zeggen dat ik het zelf ook heel moeilijk kreeg... 19 jaar geleden dat we haar nog gezien hebben en ja dan met alles wat gebeurd is pfffff de krop in de keel!

Jacqueline liet ons het huisje zien en ons vake stapte gretig mee, ook toen we richting het meer gingen (toch wel wat naar beneden gaan) stapte hij prompt mee... Afgeven deed hij niet, maar eens aan het meer was hij uitgeput. Ik heb nog wat met Jacqueline gepraat en ons moeke en vake gingen richting het huisje al. Toen ik, Gino en Jacqueline terug aan het huisje waren was er nog geen spoor van vake en moeke. Ineens telefoon bleek dat ze de weg kwijt geraakt waren en dat ons vake toch niet meer kon. Gino is hun dan gaan ophalen met de auto en eens terug aan het huisje ging ons vake direct in de ligstoel bekomen.

Wanneer Jacqueline weg ging, zijn wij direct naar het winkeltje gegaan in het centrum om wat drank, eten en vooral ook koekjes te gaan halen :) goed geladen terug naar het huisje zijn Gino en ik nog iets gaan eten in de snackbar aan het meer. We gingen beide voor een Panini, maar ze hadden er maar eentje dus heb ik dan Hot dog gegeten. Een prachtig uitzicht over het meer heeft ons doen wegdromen en alle stress verdween.

Nadat we uitgekeken waren op het meer (alhoewel dat we er niet op uitgekeken raakten) gingen we naar het huisje. Daar hebben we nog even genoten op het terras en hebben we besloten om in ons bedje te kruipen. Morgen begint de echte vakantie!